Ben ağlıyor, o oturduğumuz kafeden camdan dışarı bakıyordu. Tüm olanları ona anlatmış yorum bekliyordum. O ise herzaman ki gibi susuyordu. Susan insanı sevmiyordum, hiç sevmemiştim. Hayatımın tersinin düzünden daha iyi olabileceğini söyleyen de o değil miydi? Şimdi tersini düzüne çevirdim. Beğenmemişti belkide.. Düzü şatafatlı, deli dolu, bir o kadar da kendinden emin, kariyerli ve kalabalık. Tersi gerçekten tam tersiydi. Para parayı çeker derler, kalabalık ve görkemde öyleydi. Tıpkı yalnızlık gibi, tıpkı bu an gibi. Neden oturuyordu karşımda, olanlara merhem olmak yerine tuz bakıyordu. Sümüklü mendilim elimde, yüzüm elimde sanki. Bir anda kalktım, eşyalarımı alıp bana hep yaptığı gibi Alman usulü için kasaya yöneldim.
-Ödeme ben ödemek istiyorum, dedi.
Önceden olsa ısrar ederdim. Kafamı yarım çevirip baktım ve kasanın tam tersine, kapıya yöneldim. Yanımda birlikte yaptığımız tüm planları cüzdanıma koyup gidiyordum. Onca ay geçirdiğimiz güzellikleri de ödeyeceği bir bardak vodkanın içine koymuştum.
Şimdi ne yapacağım demiyordum. Herzaman B planım vardı. Yapmam gerekeni yaptım, eve gittim salya sümük yemek yedim ve oldukça lezizdi. Sonra maillerimi kontrol ettim. Ertesi güne hazırlık yapıp, salya sümük bir duş aldım. Uyudum..
Sabah kalktığımda saat 10'a geliyordu. Odamı topladım, kahve suyu koyup, süslendim. Kahvemi içip kitabımı alıp çıktım. Nereye gideceğimi bilmiyordum ve bu bana acayip huzur veriyordu.
Bir anda hayatımın tersi tekrar düzüne dönmüştü. Onu hayatım düzken aldım, tersinde bıraktım ve şuan tekrar düzündeyim. Tersini göremiyorum, oda artık düzünü göremiyor.
...
- Uyan hadi kalk geç kalıyoruz !
- Ne??
- Öğlen oldu diyorum, günü öldürüyorsun yine.. Kahven hazır.
- Çok ilginç bir rüya gördüm Gülşah. Bir sevgilim vardı, mutluymuşuz, ayrılıyordum.
- ahaha aylardır hayatına girmeyen sevgili ancak rüyana girebilirdi zaten. Önce bul sonra ayrılırsın! Kalk diyorum!
- Tamam lan yüzüme vurmasana kalktım, nereye gidiyoruz?
- Bilmiyorum, kitabını al yalnızca gidiyoruz.
- :)
Ne kadar gerçekçi bir replik değil mi? Ben yalnız değilim derler ya, oysa hiç inanılası değildir. Kimse demiyor ki sana arkadaşın yok, ailen yok, seni anlayan yok. Yalnızlık duygudur. Bazen o duyguyu özlersin, bazen o duygudan sıkılırsın. Sosyal paylaşım siteleri de bazen bu duyguları körüklemekte malesef. Bir araştırmacıya göre, facebook kullanıcılarının %30'u psikolojik baskı altındaymış. Bir arkadaşının beğeni sayısı, fotoğraf orjinalliği, yapılan yorumlar vs.nin, kendininkilerden daha iyi olması, psikolojik sorunlara neden oluyormuş. Doğru mudur? Doğrudur. Bir arada benim durumumu ya da resmimi beğenir misin gibi safsatalar bürümüştü insancıkları. İşte bunlarda "ağlanılası" kesimine giriyor. Ben en çokta kendi kişiliği ile ilgili paylaşımlar yapanlara yada kasti olarak birilerine laf atamaya çalışan tipi tiplere sinir olmaktayım. Silesim geliyor, siliyorum da.. Ben ondan ne öğrenebilirim, ne katabilir bana? Tüm bunların yanısıra , çok başarılı paylaşımlar da var. Bir haberi gazetede yahut televizyonda çıkmadan önce öğrenebiliyorsunuz. Organize işlerinde de oldukça başarılı bu feybuk'cuk. İletişimi koparıyor diyorlar ama ben buna katılmıyorum. Bazı arkadaşlarımla daha çok iletişebiliyorum. Haberdar oluyorum, benden haberdar oluyorlar. Bir de aradığını bulma mevzusu hakimdir ki gerçekten senelerce bulunmayı bekleyen dostlarımıza eriştiriyor. Bu nedenle minettarım, kurucusu sevgili Mark Zuckerberg'e !
Kapalı gişeye girdim;