Öptüm

Ne yazmak istediğimi bilmeden yazıyorum şuan, en çokta bunu seviyorum. Böyle anlarda, kendimi bile etkileyen şeyler serebiliyorum tezgaha. Böyle yandaki kadın almasın da ben kapıyım telaşıyla seçilsin istiyorum. O kadar dolu yazmıyorum ama çabalıyorum. Önce ceplerimi sonra tezgahımı dolduracağım. Andımızı bile söyleyebilirim. İnanın yapabilirim. Zamanla gezegeni bile ele geçirebilirim. Demişken, ben küçükken gerçekten uçabildiğimi sanıyordum. Bence uyku ile uyanıklık arasında bir hal vardır ya, o arada gidip gelip uçuyordum. Kimseye doğru düzgün anlatamadım da bu durumu, çocukluk işte. Zaten çocukken kurduğum cümlelere ve yaptığım şeylere annemin; aman çocuk-luk işte demesine de sinir olurdum. Öyle sinir olurdum ki sinir olmaya bile sinir olurdum. Düşündümde ben çok sinir bir çocuktum. Büyüdüm de az biraz sevimli bişey oldum. Gerçi artık sevimli kelimesini kullanmıyorlar benim için. Kocamanda olduk , ya güzel ya çirkin, ya zeki ya aptal diyorlar. Her yaşta sevimli olunur bilmiyor bu ahmaklar. Kafanızı da şişirdim. Affedin. Koşar adım gidiyorum yatağıma. Öptüm !